Dziewięćdziesiąte urodziny o. Bogdana

W sobotę 1 marca br. w kościele pw. św. Maksymiliana M. Kolbego w Darłowie odprawiona została Eucharystia w intencji o. Bogdana Romaniuka, który tego dnia świętował niecodzienny jubileusz 90-tej rocznicy urodzin.

Okolicznościowa liturgia rozpoczęła się o godz. 12.00 i zgromadziła franciszkanów z Prowincji Gdańskiej, a wśród nich: obecnego Ministra prowincjalnego, o. Wojciecha Kuliga, członków Rady prowincjalnej, byłego Ministra prowincjalnego o. Leona Rawalskiego oraz braci z klasztorów w Darłowie, Darłówku, Koszalinie, Kołobrzegu, Kwidzynie, Gdyni i Walldürn, a ponadto: benedyktynów z pobliskiego klasztoru w Starym Krakowie, księży diecezjalnych z par. pw. św. Gertrudy w Darłowie, siostry zakonne posługujące przy darłowskim hospicjum oraz licznie przybyłych parafian i sympatyków parafii, którzy w ostatnich latach korzystali z posługi jubilata i z wdzięczności zapragnęli włączyć się w modlitwę w jego intencji.

Na rozpoczęcie liturgii krótkie słowo wprowadzenia do zgromadzonych wygłosił proboszcz par. św. Maksymiliana w Darłowie, o. Marek Marcinkowski, zaznaczając m.in., że w bieżącym roku przypada nie tylko jubileusz 90-tych urodzin o. Bogdana ale również 65-lecia jego posługi kapłańskiej, natomiast w roku 2026 minie 75 lat od kiedy o. Bogdan złożył swoje pierwsze śluby zakonne.

Liturgii tradycyjnie przewodniczył osobiście solenizant, natomiast słowo Boże wygłosił Minister prowincjalny, o. Wojciech Kulig. Wygłoszoną homilię rozpoczął od zwrócenia uwagi, że jubilat od najmłodszych lat życia stawał się dla innych powodem radości, najpierw jako dar, którym stał się dla swoich rodziców, a później przez świadectwo własnej radości, które do dzisiaj daje zarówno współbraciom w Zakonie jak i świeckim, których spotyka w czasie swojej posługi duszpasterskiej.

Druga część homilii stanowiła bezpośrednie odwołanie do liturgii słowa z dnia jubileuszu. O. Prowincjał zauważył tutaj, że w o. Bogdanie można rozpoznać ucznia Jezusa, który zgodnie z odczytaną Ewangelią stał się jak dziecko, a więc przyjął postawę pokory i wdzięczności za darmową miłość Ojca w niebie.

Ostatnia, najdłuższa część homilii dotyczyła historii życia o. Bogdana. O. Wojciech zwrócił tu szczególną uwagę na trzy wydarzenia, kiedy to jubilat bardzo konkretnie otarł się o niebezpieczeństwo śmierci, a mimo to za każdym razem doświadczył ocalenia, w którym nie sposób nie zauważyć szczególnego zrządzenia Opatrzności. Z przywołanych faktów o. Prowincjał odczytał zamysł Boga, który zachował o. Bogdana od niebezpieczeństw po to, żeby mógł wypełnić powierzone mu zadanie. Mówiąc o życiu zakonnym i kapłańskim jubilata, o. Wojciech zwrócił też uwagę na to, że o. Bogdan w swojej posłudze dał się poznać z cech, które są szczególnie ważne dla prezbitera, a więc otwartości na kontakty z ludźmi oraz wręcz spontanicznej gorliwością w sprawowaniu sakramentu pokuty.

Na zakończenie liturgii swoje życzenia Jubilatowi złożyli przedstawiciele lokalnych grup parafialnych, a więc: Rycerstwa Niepokalanej, Żywego Różańca, neokatechumenatu oraz scholii i służby liturgicznej. Odnosząc się do usłyszanych słów oraz całej uroczystości, o. Bogdan z właściwym sobie poczuciem humoru najpierw przeprosił, że w obchodach uczestniczył z lekkim onieśmieleniem, tłumacząc, że 90-e urodziny obchodzi pierwszy raz w życiu, stąd nie ma jeszcze wprawy, jak się to robi. Zaznaczył też, że jako kapłan zawsze stara się być dla innych oraz zwrócił się z prośbą o modlitwę, żeby w swojej posłudze duszpasterskiej nigdy, nawet w sposób nieświadomy, nie wyrządził nikomu żadnej krzywdy.